هنگام که خشکسال فرو افتد (تقدیم به سه تندر خانه فروز: رامین حسین پناهی ، زانیار و لقمان مرادی )

هنگام که خشکسال
فرو افتد
اندوه ابر می روبد
غمان گندمزار را
و تعفن لاشه های جنایت
روبیده می شود ازبساط خاک.

ما مردمان داس و مزرعه ایم
و تبلور باروری
بر سرانگشتان عاشق مان
معجزه خواهد کرد،
نه چنان عیسی که مرده ای
بل چونان خاک
که لاله ای و شقایقی.

ما
فرزندان خاک و آب و آتشیم
و صلح و رهایی
از معجزات ماست.

هنگام که خشکسال فرو افتد
این داس و مزرعه.
واین
شکوفه های علم و رهایی.

وقتی که خشکسال فرو افتد
سیراب می شود ماه
از زلالی چشمه ی خون
که می جوشد
چونان شراره ی خورشید
از قلب عاشق ما.

  هنگام که خشکسال فرو افتد.

هنگام .......که......

فتح الله کیائیها