گل امید

برای قربانیان تجارت شوم اسلحه و جنگ   جنگ    جنگ

زیبا ترین گلش را

در پوکه ی زنگ زده ی بمبی کاشت

که خانواده اش را با خود برده بود.

در شبی که ماهتاب

از سر دلتنگی

آب می داد گندم زارهای

یائسه ی امید را.

می دانست

گریه بر جنازه ی بشر

نقطه آغاز بلاهتی است

بی پایان!

بشریت مرده بود

پیش از آنی که زیستن را

در پس تجربه ای دردناک

آموخته باشد.

زیبا ترین گل اش

امید بود

و شوق و تلاش.

فتح الله کیاییها