ساعت شش عصر

هنوز چند ثانیه به شش عصر مانده بود که شیشه شکست و در باز شد.

سایه ای منحوس، کج و کوله روی دیوار خزید.

پنجه ای استخوانی، شی ای را در میان فشرد. صدای خردشدن استخوان امد و خمیر مایه ای از تفکر، شاید هم اوهام و یا احتمالا خیالات، در میانه خون و آه و اب بیرون خزید.

مثل زنی خسته و وامانده، بی انکه فرصت خمیازه ای داشته باشد، بر دوش عزادارنی خفت که مسیر گورستان را خوب می دانستند.

فردای ان روز:

هیچ کس چیزی نپرسید

هیچکس چیزی ندید

هیچکس چیزی نگفت

انها نوشتند و نوشتند و نوشتند

هیچکس باور نکرد.

هنوز چند ثانیه به شش عصر مانده بود.

ف. ک

نقاشی: رامک شیرانی